Mujer: en un silencio que me sabrá a ternura, durante nueve lunas crecerá tu cintura; y en el mes de la siega tendrás color de espiga, vestirás simplemente y andarás con fatiga.
Fragmento de "Maternidad" José Pedroni.
.
Hoy ha cumplido mi hijo una edad redonda. Y ya me dijo que empieza a ver los cumpleaños de otra manera.
Todos los 27 de junio me pongo nostálgica. Recordando cuando nació y cuando era pequeñito. Hoy estuve viendo las fotos de cuando cumplió 14, que fué un cumpleaños muy especial para mí. Intuía que sería el último cumpleaños de "niño", y me lo llevé lejos de todo, en medio de los montes de O Courel.
Quería despedirme de su infancia estando los dos solos, como el día en que nació: él y yo.
Recordé que había escrito algo para no olvidar aquel fin de semana, y lo busqué en mi "caja de recuerdos":
.
"O camping ó que fomos o meu neno mais eu, parecía o mismo sitio onde alguén escribiu estes versos:
"Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe!
Eiquí sentese ben o pouco que é un home..."
Alí, rodeado polas montañas, enterrado, parecía un niño de paxaro descomunal.
Ainda que era xuño, á cerradiña da noite houbo tormenta: ó primeiro eran só os raios e os lóstregos, aproximandose a cabalo de nubes negras, impresionantes naquela soidade. O derradeiro resplandor do sol de ese dia iluminaba unha hermida, abandonada alí, en ningures. Ela, branquiña e soa, parecía unha pantasma; ¡resaltaba tanto no medio do verde que o enchía todo...!. Despois, cando xa colleramos o sono, descargou a tormenta: chovía porriba da tendiña de acampada, gotas gordas coma garbanzos. Espertei cos tronos e co soño que tiven, arrepiante: electrocutábame cun raio que caia á miña beira en Rubine-esquina coa praia de Riazor. Cando os peliños que se me puxeran de punta volveron ó seu, tentei ler, pero non tiña pilas a linterna. A radio non collía emisora ningunha, alí naquel burato. Só podía quedarme alí, escoitando as pingadas gordas resoando na tenda que me relembraban a infancia, alá en Dornelas, á chuvia no tellado.
Pero ó outro día o sol brilaba no ceo, os paxaros cantaban, todo arrecendía a frescura, e sí que se lle podía chamar a eso "estrenar o dia", como si nunca antes tivera existido outro. Pero existira: outro 27 de xuño de facía 14 anos, cando naceu Fernando. Ás 12 do mediodía. E agora eran as doce menos dez e estabamos a falar deste asunto: Fernando preguntaba qué sentía eu aquel día do seu nacemento, como era él... foi unha conversa tierniña e divertida, e sentiamonos moi cerca. Voltabamos de querer percorrer a Devesa, un intento pola miña parte de practicar trekking, fallido, ainda que tampouco foi un desastre total. Polo menos tenteino.
No album de fotos quedan as testemuñas de esa fin de semana diferente de tódolos outros cumpleanos.
Nunca, mentras non morran as miñas neuronas o esquecerei.
|