sin pena ni gloria

bajo el efecto de la poción mágica, reconocí dentro de mí a las mujeres que fuí y que ya no soy, (ésas que a veces me producen melancolía y a veces ya no). se me salían por las comisuras de los labios y allá iba yo con la sonrisa puesta, subiendo aquella cuesta, que hasta me costaba menos.

ya suponía que sería algo efímero, pero es que, además, deja resaca. como he podido comprobar esta mañana.

usted, benedetti

no sabe, ni imagina,

qué sola se va a quedar mi vida

sin la suya.

.

.

llegado el momento habrá improvisado, sin duda,

como tenía decidido cuando escribíó aquel poema:

¿qué hacer?

Luego del próximo recodo

tal vez convenga irlo pensando

sé de un viejo compatriota

terrateniente él

que en su colchón de muerte

miró uno por uno

a sus llorosos herederos

dijo

        ah farsantes

                              y a continuación

crepó como un bendito.

es claro que para ese gesto

los latifundios son indispensables

yo digo que más vale improvisar

porque si uno programa decir algo pujante

y después solloza como un perro apaleado

o si se propone soltar un llanto digno

y luego canturrea como un orate

o si planifica extender la mano abierta

y después es un puño y no queda claro

si es por tacaño o por comunista

puede ser tildado

de inconsecuente o frívolo

y ésa no es buena lápida

qué va a ser.

*5 anos, no meu caso. (-¿cuantos años tienes? -nós temos unha cabra, años non temos ningún)

aquí temos o 2º dos memes-sorteo promocionais de cousas da nosa terra. neste sorteo hai sete premios:

un lote de queixos do Xures, e pasar un fin de semana, (noite do venres e do sábado, co almorzo incluído) en algunha das seis casas rurais-hoteis, de pe-lí-cu-la, que se promocionan regalando a estancia ós seis afortunados gañadores.

*Isto ven de Radio Cornellá, e no seu blog Sempre en Galicia, explicase como coller número para o sorteo. Falar das casas rurais é cousa moi doada, porque todas elas teñen ben de que gabarse:

A de Lira, en Carnota, ten un nome que xa enamora: A Xanela da Lúa. Eles estiveron na reunión fundacional da delegación de Galicia do movimento mundial Slow Food (comida lenta: cociñar amodiño, con mimo, con productos da terra e de calidade) o Slow Food está dentro doutro proxecto máis ambicioso aínda que é o slow movement, que xa ten varios anos e está espallado por moitos paises, sempre volvendo a cara a unha maneira mais racional e natural de vivir. Paréceme valiente e acertado que esta casa rural se adique a un turismo para xente que saiba darlle o valor que as auténticas cousas teñen. E para ver o bonita que é, non hai máis ca entrar na súa paxina web.

No Concello de Viana do Bolo, temos a segunda das opcións: Santa Mariña da Ponte, (hotel e spá) Ahí en plena naturaleza, a carón dun castiñeiro de 500 anos, poderedes relaxarvos nun entorno privilexiado.

E na Praza Maior do mesmo concello está o Hotel Vila de Viana. Na restauración do hotel respetaron a fachada orixinal para que non cambiara a praza. E eles mesmos restauraron a maioría dos mobles que forman parte da decoración. Unha peculiaridade que ten este hotel rural é a grande cantidade de reloxes antiguos que hai por toda a casa, mesmo no comedor hai seis ou sete; reparalos e poñelos en marcha é unha afición que ten o dono, e seica funcionan todos!

Non fai falla marchar de Viana do Bolo para chegar ó restaurante de A nosa casa, que non é nosa, pero se nos toca a fin de semana sentiremonos coma se fora. Alí seica preparan unha androlla boísima (é parecido ó botillo)

O Retorno é o nome que ten o hotel rural que fai o número cinco na lista, e seguramente teremos ganas de voltar a él despois de estar en calquera das suas acolledoras habitacións e disfrutando na terraza que da ó xardín, ou na súa destacable galería de cristal.

A vivenda rural Mirador da Ribeira quedou para o último, pero igual podería ir de primeira, porque ten moitas cousas das que presumir: as portas, o chan, o teito que conserva as vigas orixinais, a portada do comedor do século XIX... A antigua cociña é agora unha das habitacións, e conservaron o fregadeiro, que quedou feito un lavabo. Sendo así de respetuosos e doado que a conxunción de pedra e madeira faga desta vivenda un lugar moi acolledor. Tamén está en Viana do Bolo.

E, se non nos toca a estancia nun deses hoteis rurais con tanto encanto, a ver se hai sorte e levamos os queixos do Xurés. Porque estes queixos non che son calquera cousa: son feitos de maneira artesanal, con leite crú, sen ningún aditivo, un producto biolóxico que tenta recuperar parte da tradición culinaria da zona: os límites do Parque Natural Baixa Limia -Serra do Xurés- e están no mercado cun prezo entre 75 e 150 euros.

*despois de ter feito este post engadiuse á lista de casas rurais Casa Rural Rosalía, en Limios, Ourense. Como xa algunha xente mandamos o correo electrónico para pedirmos número para o sorteo, estoutra casa hase sortear entre todos aqueles que non acaden premio no sorteo. Así que, outra posibilidade máis.

preme aquí para ir a SEMPRE EN GALICIA: Concurso - Sorteo dunha Fin de Semana en Galicia

foto de Galería de ·Romi·

y otro año más me he quedado sin verlo

ya han llegado las primeras a las fruterías. qué ricas.

qué jugosas y dulces.

qué suaves y agradables al paladar son las cerezas.

provocan, incitan a mirarlas, a comerlas.

a veces me gustaría ser una.

foto de la Galería de Süssmann on flickr

..

y bueno, para ser realistas, yo podría ser más bien una pasa, que tampoco están mal. sobre todo las sultanas. 

las pasas, mezcladas con otros alimentos pueden convertir una comida insulsa en atractiva y exótica. ser la sorpresita escondida. 

foto de la Galería de GingerJelly on flickr 

foto de la Galería de GingerJelly on flickr 

foto de la Galería de GingerJelly on flickr 

foto de la Galería de GingerJelly on flickr 

foto de la galería de  kidneri-rebel en flirck

y qué hicísteis por allá?
-comer, beber y dormir, hijo.
-y hablar, supongo.
-sin parar. todo sin parar.

vivo este luns, coma luns.
un pouquiño murcha, falta de vitalidade, de optimismo, de perspectivas. con un tanto ten de fondo. non querendo ver o que se ve.
rememoro outros momentos pracenteiros, paisaxes, ollos. pégome a eles coma se fose unha legaña
pero e que vivo este luns, coma luns.

foto de Zeltia

*ay, qué lonxe está xa o finde e a terraza de carril, dende onde pousaba a mirada no repouso do mar. qué allea esa serenidade da hora serena. só un soño a illa de cortegada chiscándome o ollo