sin pena ni gloria

vivo este luns, coma luns.
un pouquiño murcha, falta de vitalidade, de optimismo, de perspectivas. con un tanto ten de fondo. non querendo ver o que se ve.
rememoro outros momentos pracenteiros, paisaxes, ollos. pégome a eles coma se fose unha legaña
pero e que vivo este luns, coma luns.

foto de Zeltia

*ay, qué lonxe está xa o finde e a terraza de carril, dende onde pousaba a mirada no repouso do mar. qué allea esa serenidade da hora serena. só un soño a illa de cortegada chiscándome o ollo