sin pena ni gloria

seguindo as pegadas das paisaxes da infancia, fun dar á casa onde vivin o meu terceiro e cuarto ano de vida, esa edade na que a memoria empeza a acugular lembranzas no disco duro. 

ó dar a curva do camiño, apareceu a eira no alto, diante dos meus ollos, rodeada de valados e portalóns, agochando a casa entre as árbores, inaccesible.

o que podía ver dende fóra casaba co gardado no fondo da memoria da meniña que fun. ela quería entrar e eu comprobar que os meus recordos non eran construccións da memoria contada, transmitida, senon orixinais. sabía que a casa estaría baldeira, que non vive ninguén alí. Os herdeiros da vella ferreiriña vivían fóra, seguro que pagaban a alguén para que a coidase porque, milagrosamente salvouse, tanto de ser comesta polas silvas como de reformas modernizadoras. e agora alí estabamos nós as tres, a casa, a nena que fun e mais eu. a casa ben protexida por muros altos de máis para apuliñar por eles unha oficinista sedentaria e fondona coma mín, pero fíxeno. entrei na propiedade furtivamente, metinme nesa estrana dimensión da man dunha nena de catro anos que traspasou o espazo temporal. eu só andiven a meter o dedo no burato da incredulidade:

todo estaba alí,

encheronselle de bagoas os ollos á nena, veña a petarlle o corazón no peito e eu podía sentir sobre min as pantasmas axexando dende as fiestras, rebulindo incómodas coa miña presencia 

normal que non me recoñecesen.

 

no retreat no surrender.

escoitarllelo cantar a bruce springsteen, qué vella me fai sentir.

porque non son quen de dicilo... non estou ready to grow young again. eu xa só querería durmir baixo ceos pacíficos na cama do meu amante, nun país ancho e libre, con eses sonos románticos na cabeza...

*do concerto da finde en santiago, contame Estrella, canto lle gustou:

"Sin efectos especiales nin fogos de artificio, Bruce Springsteen consigue unha comunión total co público a base de darse el mesmo. Cun derroche de enerxía que rebasa calquer expectativa (60 anos, macizo, sin parar de correr polo escenario, canción tras canción, tres horas, ao ritmo de one, two, three…), todo él é vitalidade… e tamén delicadeza. A secuencia de cancións pareceume deliciosa, honestidade e pasión, adrenalina e intimidade no seu punto xusto… con vibrantes versións dos vellos éxitos (seus e de outros), e unha E-Street Band que merece quitarse o sombreiro"    "… Cando chegou a versión desnuda de No surrender, deime conta de que a min xa había tempo que me tiña no bolsillo"

 

Vídeo tomado no concierto de Bruce Springsteen, Santiago, agosto'09, "no retreat no surrender"

. por un instante creí que era domingo, será porque yo no me siento ni enérgica ni vital para ser sábado. o será porque llueve. o a ratos llueve.

es que hay un supuesto para cada día.

los días también tienen su protocolo,

colocaditos por semanas,

simétricos,

como los nichos en el cementerio.

.

 los sábados se supone que se hace deporte, o excursiones con la familia.

 y se va de compras. se ultiman los preparativos para las vacaciones.

invitas o te invitan para la cena,

 se concretan planes para las copas, a veces hasta para el amor.

los domingos, en cambio, permiten a la gente estar más replegada,

tener un diálogo más suave con la vida y el entorno.

ni siquiera resulta extraño enroscarse con la melancolía.

.

yo preferiría que hoy fuese domingo.

y no me sentiría como un perro verde.

.